Rozdziały Marka

„Hymn wejścia – elementy doświadczenia liturgicznego sakramentu jedności w Prawosławiu” to wyjątkowe dzieło współczesnego teologa, atoskiego mnicha, które od chwili pierwszego, greckiego wydania w roku 1972, doczekało się wielu wznowień i tłumaczeń. Książka archimandryty Bazylego została przetłumaczona na język angielski (pierwsze wydanie w roku 1984), rosyjski (2007), francuski (1980), włoski (1992), rumuński (1996), serbski (1998) oraz niemiecki (2003). Archimandryta Bazyli jest przez wielu uznawany za jednego z najwybitniejszych współczesnych teologów, chociaż nie brakuje i tych, którzy widzą w nim jednego z najważniejszych odnowicieli współczesnego monastycyzmu Świętej Góry Atos. Niniejsza książka jest niezwykła z co najmniej dwóch powodów. Autor ukazuje teologię, która jest liturgiczna i wcielona. Zbliża do Boga, do którego nie prowadzi rozum i wiedza, lecz prawdziwie liturgiczne życie. Dla archimandryty Bazylego teologia nie jest abstrakcją lecz życiem w modlitwie. Tak

Ikona Ukrzyżowania z cerkwi Świętych Niewiast Niosących Wonności w Czarnej Białostockiej Piątek poprzedzający sobotę Łazarza i niedzielę Wjazdu Chrystusa do Jerozolimy to dzień, w którym kończy się Wielki Post. Nasze czterdziestodniowe przygotowanie do przeżywania najważniejszych dni dla Chrześcijanina kończą się wprowadzając nas w okres Wielkiego Tygodnia. W tym okresie każdy dzień jest ważny. Co więcej, zdaniem Świętych Ojców świadome ich przeżywanie jest niezbędne do tego, abyśmy mogli spotkać Zmartwychwstałego Chrystusa w noc paschalną.  Niedziela Wjazdu Chrystusa do Jerozolimy Jedno z dwunastu wielkich świąt. Łączy się ściśle z dniem poprzedzającym – sobotą wskrzeszenia Łazarza. Te dwa dni stanowią okres przejściowy pomiędzy Wielkim Postem a Wielkim Tygodniem. Są to dni świąteczne chociaż obowiązuje w ich trakcie post. Święta napominają o mającym nastąpić Zmartwychwstaniu Zbawiciela. Troparion święta przypomina: wskrzeszając Łazarza, powszechne zmartwychwstanie zatwierd

kilka uwag liturgicznych Najważniejszy dzień w naszej praktyce cerkiewnej, święto Zmartwychwstania Pańskiego, już od drugiego wieku poprzedza okres przygotowawczy, przeznaczony na wysiłek duchowy i cielesny. Początkowo trwał on dzień bądź dwa, a czasami również czterdzieści godzin. W ten sposób niedziela Zmartwychwstania Pańskiego poprzedzona była dniami surowego postu, Wielkim Piątkiem i Sobotą. Rozwinięcie symboliki postu w środę i piątek doprowadziło również do wyszczególnienia okresu Wielkiego Tygodnia. Początkowo był on ograniczony do dni męki i śmierci Chrystusa, tj. do postu trwającego jeden lub dwa dni i określanego jako Pascha Krzyża, szybko jednak rozciągnęła się na cały przedpaschalny tydzień – tzw. Wielki Tydzień.