Rozdziały Marka

W kalendarzu cerkiewnym możemy odnaleźć szczególne dni modlitwy za zmarłych. To czas wspólnej modlitwy o tych członkach Cerkwi, którzy odeszli do życia wiecznego. Nabożeństwa tych dni są wyjątkowe i nie ograniczają się, jak można byłoby przypuszczać wyłącznie do panichid. Dni modlitwy za zmarłych przypadają w soboty. Cerkiew zna dwie soboty, które określane są jako soboty powszechnej modlitwy za zmarłych (gr. Ψυχοσάββατο , cs. Родительская ). Pierwsza z nich to sobota mięsopustna, która przypada przed Wielkim Postem, druga to sobota przed świętem Pięćdziesiątnicy. Grecka nazwa tych dni w tłumaczeniu na język polski to sobota dusz. Wskazuje na modlitwę za duszę zmarłych. Cerkiewnosłowiańskie określenie – sobota rodzicielska, mówi nie tyle o modlitwie za rodziców, lecz o modlitwie za tych, którzy odeszli już do swoich przodków. Dlaczego Cerkiew przywołuje nas do powszechnej, wspólnotowej, modlitwy za dusze zmarłych właśnie w te dni?

Pobrano z: Resources for Old Church Slavonic,  www.library.illinois.edu Okres kolędowy tradycyjnie zaowocował rozmowami na temat liturgicznego języka w Cerkwi. Wśród rozbrzmiewających głosów wyraźnie pojawia się polaryzacja. Jednoznaczne deklaracje to jednak rzadkość. Wiadomo, czarno-biały świat to idea, natomiast życie składa się z wielu dodatkowych odcieni. Może dlatego większość rozmówców nie jest precyzyjnie jednoznaczna i wśród wielu własnych myśli znajdują również siłę na dyskusję, polemikę albo wysłuchanie argumentów innych. Piękno, tradycja, harmonijność, duchowość – brzmią głosy tych, którzy stoją na straży języka cerkiewno-słowiańskiego. Zrozumienie, przyjęcie nauczania, świadoma duchowość – szepczą ci, którzy szukają w modlitwie języka zrozumiałego, który jest opanowany zarówno w stopniu biernym (słuchanie) jak i czynnym (mowa, pisanie). Kto ma rację? Czy możemy udzielić jednoznacznej odpowiedzi?