Rozdziały Marka

Wigilia święta Narodzenia Chrystusa to dzień postny. Obrósł już wieloma tradycjami, głównie związanymi ze sferą gastronomiczną. Często próby zachowania rodzinnych lub regionalnych tradycji rodzą pytania o ich powód i źródło. Oto krótka opowieść o wigilijnym poście i wieczerzy. W dzień wigilii Narodzenia Chrystusa, w cerkwiach sprawowana jest Liturgia św. Bazylego Wielkiego. Nie rozpoczyna się jednak tak, jak zwykle, lecz stanowi rozwinięcie nabożeństwa wieczornego. Przed tym nabożeństwem sprawowane są jeszcze nabożeństwa godzin. Wszystkie te nabożeństwa mają swoje miejsce w cyklu dobowym, swój porządek, a przy okazji, każde z nich coś nam mówi o charakterze modlitwy i symbolice danego dnia. Porządek nabożeństw wigilii jest następujący: królewskie lub wielkie godziny i Boska Liturgia rozpoczynająca się wieczernią. Nabożeństwa godzin pierwszej, trzeciej, szóstej i dziewiątej, oprócz znanych psalmów uzupełnione są o czytania Pisma Świętego. Na każdą godzinę wskazane są trzy czytania: star

Informacje dotyczące sprawowania pogrzebu z Trebnika  św. Piotra Mohyły. Trebnik Piotra Mohyły (s. 540) wskazuje na starą i bogobojną praktykę  sprawowania liturgii poprzedzającej pogrzeb, w czasie której ciało zmarłego znajduje się w cerkwi. Praktyka ta jest scharakteryzowana jako wymagana w świątyniach parafialnych. Jeśli pogrzeb przypada na niedzielę lub dzień świąteczny, z wyjątkiem dni tygodnia paschalnego, w czasie liturgii nie należy dodawać elementów ektenii za zmarłych (TRE, s. 540-541). Zamiast ektenii za zmarłych, należy dodać do ektenii żarliwej wezwanie: Jeszcze módlmy się, o darowanie grzechów zmarłemu słudze Bożemu N.  Wezwanie to powinno być umieszczone jako ostatnie z wezwań ektenii.  Oprócz wezwania ektenii żarliwej, wspomnienie zmarłego powinno nastąpić: w trakcie proskomidii oraz w czasie śpiewu zadostojnika , kiedy duchowny wspomina imiona żywych oraz zmarłych.

Pamiętacie swoje szkolne lata? Waszą klasę? Przyjaciół? Nauczycieli? Z pewnością pamiętacie takich pedagogów, którzy w latach Waszej młodości budzili w Was trwogę. Być może byli surowi. Może czasem zdystansowani do Waszych codziennych przeżyć i spraw bieżących. Czasem wydawało się, że żyją tylko i wyłącznie po to, aby spytać nieprzygotowanych, albo zaskoczyć wszystkich kartkówką. Cofnijcie się proszę do tamtych lat.

Prawosławne prawo kościelne. Część I, Chrześcijańska Akademia Teologiczna, Warszawa 1975, s. 145.

W imię Ojca, i Syna, i Świętego Ducha, Gdy Zbawiciel nasz Jezus Chrystus powoływał Swą mistyczną wspólnotę, czyli Świętą, Niepodzielną, Soborową i Apostolską Cerkiew, przywołał nas do jedności, która jest nieprzemijająca, ponadczasowa i ogarniająca wszystkich i wszystko. We wspólnocie z Bogiem niczym jest upływający czas, przemijające kultury i cywilizacje. Nic z wielkich rzeczy, które dzieją się na świecie nie ma wpływu na jakąkolwiek z cech Cerkwi Chrystusowej.

Prawo kanoniczne to regulator ziemskich spraw Cerkwi. Zbiory zasad ukazują wzorzec organizacji eklezjalnej, nawołują do działań opartych na Ewangelii, bronią czystości wiary, zakazują podejmowania niebezpiecznych, szkodliwych lub bezcelowych działań. Stanowią więc pewien kodeks, który wspomaga organizację życia cerkiewnego na poziomie indywidualnym, parafialnym, diecezjalnym i dalej, aż do poziomu relacji Cerkwi prawosławnej z otaczającym ją światem.